spookschrijverEen scherpe geest met een botte pen schrijft zijn verhalen zelf. Authentiek. En onleesbaar.

Authenticiteit is soms mooi, maar vaker ruis en rommel. Helaas heerst het misverstand dat een verhaal alleen ‘echt’ is als degene die het vertelt het ook zelf heeft opgeschreven. Een blog van een ceo of ondernemer? Als ze het maar zelf doen! De realiteit: dat doen ze niet. En daar hebben ze goede redenen voor: te weinig tijd en onvoldoende affiniteit met schrijven.

Zo blijft hun visie verborgen, terwijl bijvoorbeeld medewerkers en media tegelijkertijd steeds meer willen weten van de persoonlijkheid van haar leiders. Wie zijn zij? Wat drijft hen? Kan ik ze geloven? Bekwame bestuurders en excellente entrepreneurs snappen dat. Zij vertellen hun verhaal en laten dit optekenen. Hoe? Door iemand met schrijfkwaliteiten toe te laten in hun belevingswereld. Een ghostwriter, in de meest letterlijke Nederlandse vertaling: spookschrijver.

Eng? Mogelijk. Een goede ghostwriter tikt nooit klakkeloos op wat uit de mond van de leider rolt. Hij leest tussen de regels, luistert naar de pauzes en vraagt door waar alle andere onderdanen stoppen. Hij kruipt als het ware onder de huid van degene die hij een stem geeft. Een eigen stem die dichter bij de waarheid ligt dan de leider zelf kan bewerkstelligen. Zodat deze bij nalezing de tekst denkt: dit heb ik niet zo gezegd, maar het is precies wat ik bedoel.

Een spookschrijver sluipt in het hoofd van de man of vrouw die hij woorden geeft. Barack Obama noemde zijn vroegere speechschrijver Jon Favreau zelfs zijn gedachtelezer. Favreau kende de president als persoon. En liet dat doorklinken in zijn speeches. Zo creëer je als leider niet alleen een persoonlijk, maar ook een consistent geluid. Want hoe goed een schrijver ook is, de leider die steeds een ander neemt, klinkt telkens iets anders.
Favreau en Obama pasten ook een andere storytelling-wet toe: kom met een geloofwaardig verhaal door ook negatieve punten te benoemen. Dat deden ze slim. Door zelf kritiekpunten op Obama’s strategie op te werpen. En die vervolgens punt voor punt te ontmaskeren met het eigen verhaal.

Hoewel spookschrijver een aardige en directe vertaling is voor ghostwriter, vind ik schaduwschrijver mooier en adequater. Bestuurders, ondernemers en leiders moeten in de steeds snellere wereld van meningen hun verhaal vaker en krachtiger vertellen. Een vaste schrijver die hen volgt als een schaduw is daarbij onmisbaar. Iemand met wie ze een langdurige relatie aangaan. Een schrijver die hen uitdaagt en helpt om het ware verhaal te vertellen. Ook als dit tegen alle protocollen en beleidsregels indruist. De holle statements gelooft het publiek toch allang niet meer.

Is een schaduwschrijver daarmee onmisbaar voor alle toppers? Nee. Die paar procent die niet alleen een scherpe visie, maar ook een scherpe pen heeft, kan het zelf. Graag.

Voor de rest geldt: zoek je schaduw.

Dit blog is geschreven voor Nederlands MediaNieuws en Marketing Tribune en is daar eerder gepubliceerd.